بعد از اینکه کلی از دوستان و آشنایان به من دعوتنامه شبکه ی اجتماعی linked in را فرستادند بالاخره چند روز پیش به این شبکه پیوستم. این شبکه بر اساس دانشگاه و آدرس های ایمیل افرادی را که روزگاری با هم همکلاس و هم دانشگاه بوده ایم را نشان میدهد.
چیزی که ذهنم را مشغول کرده حضور عمده ی این دوستان در خارج از کشوره. دوستانی که خیلی هاشون تقیدات مذهبی زیادی نیز داشتند و دارند و نمیشه این فکر را کرد که به دلیل مسائل فرهنگی و سیاسی از ایران مهاجرت کرده اند.
اونچه توی ذهن منه خیلی نمی خوام اسمش را بگذارم فرار مغزها بلکه می خوام اسمش را بگذارم فرار فارغ التحصیل ها!
چرا؟
چون این افراد فقط مغزی برای خودشان نبودند که دوست داشته اند در جایی دیگر از این زمین زندگی کنند بلکه افرادی بوده اند که این کشور و این جامعه برایشان خرج کرده است و هزینه داده است اما چون جامعه نتوانسته فرصت های شغلی مناسبی براشون داشته باشه جذب فرصت های شغلی خارجی شده اند و این خوب نیست. خوب نیست که نتوانیم از سرمایه هایی که بر روی آنها سرمایه گذاری کرده ایم درست استفاده کنیم. خوب نیست که صادرات مهندس یکی از صادرات عمده ی کشورمان باشد.
کاش بتوانیم از سرمایه هایمان بهتر استفاده کنیم
