یکی از چیزهایی که ذهن من را مشغول کرده است کارکردی است که بسیج دانشجویی دارد اما دانشجویان پس از فارغ التحصیلی از این کارکرد محروم می شوند.
بسیج دانشجویی به علت ویژگی های خاص خودش به نوعی نخبه پرور است و نوعی آرمان گرایی را به دانشجو می دهد و او را از غرق شدن در روزمره ها نجات می دهد. حضور در جمع همفکران و داشتن دغدغه های گفتمانی و فرهنگی شخص را به آرمان گرایی سوق می دهد.
اما دانشجو پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه این فضا را نه در بسیج محلات و نه در بسیج ادارات نمی تواند برای خود بازتولید کند. بسیج محلات و بسیج ادارات ظرفیت چنین آرمان گرایی و نخبه پروری ای در خود ندارند و نمی توانند برای دانشجوی بسیجی جذاب باشند.
خود به خود فرد از همفکران دور می افتد و کم کم در جامعه هضم شده و دچار روزمرگی می شود و از گفتمان آرمان گرایی دور می افتد.
برای خود من حضور در شبکه های اجتماعی مانند گوگل پلاس و ارتباط با نهادهایی مانند جلساتی که حاج آقا پناهیان برگزار می کنند تا حدی این نیاز را برطرف می کرده است و ارتباطم را با همفکران احیا می کرده است و از هضم شدن در روزمرگی ها نجات می داده است.
اما راه حل کجاست؟
در آینده بیشتر از این دغدغه می نویسم
