رسانه ی کدام ملت؟
از 88 به بعد تعداد افرادی که افه ی ندیدن رسانه ی ملی را می گیرند خیلی زیاد شده است.
تعدادی
از این افراد هیچ گاه مخاطب رسانه ی ملی نبوده اند! یعنی رسانه های
غیرملی! زندگی شون را پر کرده بوده است و وقتی برای رسانه ی ملی نداشته
اند.
تعدادی نیز وقتشان را گرانبهاتر از آن می دانسته اند که با تلویزیون حرامش کنند.
فعلا کاری با این دو دسته نداریم.
اما
این وسط دو گروه دیگر هستند که مخاطب رسانه ی ملی بوده اند. گروهی از
افراد نه چندان مذهبی که به خاطر رویکردهای سیاسی صدا و سیما از تلویزیون
فاصله گرفته اند و هر جا می روی با پز و افاده می گویند مدت هاست رسانه ی
ملی را تماشا نمی کنند.
و گروهی از مذهبیون که به علت رویکردهای تساهل و
تسامحی صدا و سیما از صدا و سیما فاصله گرفته اند. این گروه نیز با افتخار
و گاهی هم با تاسف می گویند که رسانه ی ملی را تماشا نمی کنند.
اما مشکل کجاست؟
وقتی
نگاه به فرهنگ و صدا و سیمایی که بنا بود دانشگاه باشد سطحی باشد آفت ها
را جز در ساحت سیاست نمی بینیم. مشکلات سبک زندگی ای که داریم ترویجش می
کنیم را نمی بینیم. مشکلات فیلمی که می سازیم و در ولادت ائمه هم پخشش می
کنیم را نمی بینیم! از مردم فاصله می گیریم و در نتیجه از مشکلات مردم و
فرهنگ مردم فاصله می گیریم و آنگاه مشکلات و فرهنگ خودمان را به عنوان
واقعیات جامعه به خورد مردم می دهیم! چیزی که برای مردم نامانوس است!
بنا
بود حرفی که از دل برآید بر دل نشیند. نمی شود صدا و سیمایمان بیشترین
رایش متعلق به جریانی دیگر باشد اما حرف جریانی دیگر را بزند! این حرف به
دل هیچ کس نخواهد نشست حتی اگر حرف دلخواهش باشد!
نمی شود صبح تا شب
درخت تفکر مردم را با حرف ها و فرهنگ روشنفکری آبیاری کنیم و آنگاه که میوه
ی همین درخت به بار نشست از آن بیزاری جوییم!
فیلم غربی تنها مشکلش
صحنه ی مستهجنش نیست؛ فرهنگ غربی را تزریق می کند. حالا اگر بنا شد اسلامی
کردن سیمایتان تنها حذف مستهجن ها باشد آنوقت کسی را دارید که با همان
فرهنگ تربیت شده است و به دنبال کمبود حذف شده اش هم هست!
صدا و سیما باید تکلیفش را مشخص کند که متعلق به کدام ملت است؟
