در راه خانه ی پدر(2)- راننده ی خادم

شب شده است و ما همچنان در راهیم. تابلویی که بچه ها در مرز مهران دیده بودند و فاصله تا نجف را حدود 170 کیلومتر مشخص کرده بود باعث شده بود که انتظارمان از این سفر بسیار کوتاه باشد. اما هم اطلاعات غلط بود و هم حجم جمعیت راهی نجف بسیار و ما همچنان در راه بودیم.

راننده ی عراقی ما داره با یکی از بچه های اتوبوس صحبت می کنه و دوست ما هم با عربی شکسته بسته ای با او حرف می زنه می روم کنارشان تا ببینم از چه صحبت می کنند. عاشق ایران است و زائران ایرانی را مجانی جابه جا می کتد. از این صحبت می کند که « شیعه مظلوم است ما شیعه ایم شما شیعه اید شیعه مظلوم است »


به سیطره ای می رسیم و مانیفست گروهمان را طلب می کنند. دوست ما بلند می شود و آقای زارع که مسئول مانیفست ماست جای او را می گیرد. دوستان از راننده خواسته بودند که مداحی ای پخش کند و او نیز گفته بود اگر فلش یا رم موبایل دارید بدهید تا پخش کنم و مداحی های رم موبایل یکی از همسفران در حال پخش بود.

چند تا بچه ها که جلو نشسته اند هی می گن صدای مداحی را کم و زیاد کنه! آخرش هم می گن خلاص! یعنی خاموش کن! خاموشش که می کنه می گن احسنت! مرحبا!

راننده ناراحت می شه و روش را می کنه به بچه ها و کلی براشون حرف می زنه! من البته عربی ام هم خیلی خوب نیست!
اما کلیت حرفش این است :

من راننده ام! لا معلم! اما زیارت حسین(ع) مانند زیارت کعبه  و بلکه بالاتر است؛ آداب دارد! توی این راه مسخره بازی نداریم، خنده نداریم،شیعه در محضر مولایش نمی خندد...
  آداب زیارت کربلا وضو با آب فرات است....
من 9 بچه دارم (اسمشان را می گوید که اکثرشان دخترند ) و همه پیاده عازم کربلا هستند در پناه خدا!
و من خودم هم ماشین م را می گذارم و پیاده به کربلا می روم ....

این راننده خودش یک مستند بود. اما آخرش آقای زارع که از کار بچه ها ناراحت شده بود و تذکر راننده باعث شده بود بهش بربخورد نگذاشت بیشتر از این آن جا باشم و ما فرستاد بشینیم سرجامون!

در راه خانه ی پدر(1)

عصر بود و در راه بودیم.
زائرین پیاده ی کنار جاده که نمی دانم از کجا راه افتاده اند، جاده ی شلوغ و ترافیکی که ساعت هاست در آنیم. تانک ها و ماشین های نظامی کنار جاده جهت تامین امنیت پیاده روی،موکب دارانی که با لبخند و اشاره از ما که سوار اتوبوس هستیم دعوت می کنند مهمانشان شویم.

میثم دستش را به سبک امام! برای زائرین و سربازان و بچه ها تکان می دهد و بچه ها و زائرین نیز با ذوق جواب می دهند. اکثر سربازان نیز جواب می دهند حتی آنان که احساس خستگی یا بی حوصلگی شان می کردم و انتظار نداشتم برای دست تکان دادن زائری ایرانی اهمیتی قائل شوند.

با میثم از سربازان عراقی صحبت می کنیم. از این که آیا ما با همین هایی که امروز دیدیم می جنگیدیم؟ و صحبت بر سر مردمی است که به زور به جنگ ایران آورده شدند و مردمی که دشمنی ای با ما نداشتند و ... تمثال های امام حسین و امام علی و حضرت ابوالفضلی که در کنار موکب ها دیده می شود صحبت را می کشاند بر این که دین داری مردم عراق مثل دین داری قبل از انقلاب ما اگرچه سرشار از حب ائمه است اما چون عمق ندارد مبارزه با ظالم در آن نیست. حسین هست اما حسین مظلوم و نه حسینی که فریادش هیهات من الذله است و همین می شود که این کشور با اکثریت شیعه زیر ظلم صدام قد خم می کند.

سرباز خادم

وقت نماز ظهر بود و ما تازه از مرزداری عراق خارج شده بودیم که برای نماز ایستادیم. جلوی مسجد دیگ گذاشته بودند و چند سرباز عراقی! در حال پذیرایی از زائرین بودند. چیزی شبیه حلیم بود یک دیگ از نوع زردش و یک دیگ از نوع سفیدش!

بالای سرش رفتم و از او عکس گرفتم. وقتی سرش را بلند کرد و دوربین را در دست من دید. گفت لا عکس! و من هم خندیدم که «لا » که البته منظورم این بود که چرا ؟‌ و چقدر هم همین معنی را داشت!‌!!

رفتم وضو گرفتم و نماز را به جماعت خواندیم. بیرون که آمدم چند عکس دیگر هم گرفتم تا یکی شان باز گیر داد که لاعکس! و منم هم که دیگر کارم تمام شده بود! گفتم چشم! :)

در حال پخش ظرف بود ظرف پلاستیکی هم به من داد به سراغ همان سرباز جوان اول رفتم که آش بگیرم که کفگیر را به ته دیگ زد و گفت: خلاص!
آمدم برگردم که ظرف را در دستم دید و آن را از من گرفت و هر جور بود با گوشه کنار دیگ را جمع کردن ظرف مرا پر کرد. به او گفتم شکرا و آمدم.

باید در همه ی آن چه در مورد سربازهای عراقی می‌اندیشیدم تجدید نظر کنم.

چند تا عکس از همسفران کربلا

امشب رفتم عکس ها را از دوست عزیزی که عکس ها پیشش مونده بود گرفتم.

عکس چند تا از همسفران کربلا را در جهت انجام قولی که به برخی از دوستان داده بودم در ادامه مطلب قرار داده ام.

چند تا از عکس های سفر

بیشتر عکس ها روی لپ تاپ دوست عزیزی مونده و هنوز نتونستم ازشون بگیرم. اما چون دوستان منتظر عکس ها بودند فعلا چند تاشو می گذارم برای دیدنشون به ادامه مطلب برید.

ورود به عراق

تصورم از ارتش عراق همان بود که در فیلم ها دیده بودم. یعنی به هر چه فکر می کردم به رنگ و بوی حسینی داشتن فکر نمی کردم! از زائرین قبل هر چه شنیده بودم بی احترامی و بغض و کینه بود و من هم خودم را برای همین آماده کرده بودم!

از مرزبانی ایران که رد شدیم و وارد منطقه ی صفر شدیم منتظر همین برخوردها بودم. اما از منطقه ی صفر که رد شدیم و وارد مرزبانی عراق شدیم اولین رفتار عجیب را دیدم!

بنا بود وسایلمان را از روی ریل بازرسی رد کنیم و خودمان هم از گیت رد شویم اما سربازی که جلوی گیت ایستاده بود با هل ملایمی مرا هدایت کرد که از کنار گیت رد شوم و بدون این که وسایلم بازرسی شود وارد عراق شوم! اولش که هل داد فکر کردم با همون رفتارهای خشانت آمیز روبرویم اما وقتی فهمیدم می خواسته راحت تر رد شوم تازه فهمیدم به خطا بوده ام!

وارد مرزبانی عراق که شدیم اولین چیزی که نظرم را جلب کرد پرچم های سه گوش نشان از عزای حسین (ع) داشت. یعنی به خاطر ایرانی ها زده اند؟ 

توی صف مهر کردن پاسپورت می ایستیم. پرچمی که سه تمثال بر روی آن است نظرم را جلب می کند. یکی تمثال امیرالمومنین است و یکی تمثال حضرت امام حسین اما عکس سوم را که پیرمردی با ریش های سفید و بلند است نمی شناسم. به خودم می گویم یعنی امام زمان را چنین تصویر کرده اند؟ آخر زیر تصویر نوشته اند «یالثارات الحسین» از دوستی می پرسم تا ببینم آیا او می داند این تمثال کیست که او نیز نمی داند. فردا این روز البته فهمیدم که آن تمثال پدر مقتی صدر بوده است رهبر فکری بخشی از شیعیان عراق!

کامپیوتر افسر عراقی هنگ کرده است و ما معطل مانده ایم. بالاخره نوبت من می شود و پاسپورت مهر می شود با عبارتی که از قبل با خودم تمرین کرده ام می گویم «شکرا جزیلا» و او که جوابی می دهد که «حبیبی» را از آن می فهمم!

ظاهرا امروز یک دوستیم و نه یک دشمن قدیمی تحمیل شده! 

و من هنوز در فکر

بیچاره تر

بیچاره اون که حرم را ندیده                          بیچاره تر اون که دید کربلاتو

برگشتم با یه کوله بار از حرف و خاطره و یه دل سنگین پرغصه و هوایی!

انشاء الله می نویسم از آن چه شد و گذشت. به برخی رفقا هم قول دادم عکس هاشون را روی این وبلاگ قرار بدهم که بدقول نخواهم شد انشاء الله.

فردا عازمیم انشاء الله

میگم کسی بره کربلا و برگرده کم کاری نکرده؟

وادی السلام

وادی السلام :

آرزومه که زیر علم بمیرم                             یا بیام یه گوشه از حرم بمیرم                           

واقعا قبرستان خواستنی ایه! اینقدر که آرزو کنی ای کاش زودتر بمیری و همین جا دفنت کنند!

حضرت علی ع خودشون ملک وادی السلام را خریدند و به واسطه ی محبت به ایشان خداوند 70 هزار نفر از وادی السلام را بدون حساب رسی به بهشت می برند .. در راوایات است که ارواح مومنین در این قبرستان گرد هم می آیند و هر مومنی که از دنیا برود ملکی روحش را به اینجا می آورد و هر کس که در این قبرستان دفن شود عذاب قبر از او برداشته می شود. در این قبرستان علاوه بر قبور اهالی عراق، قبور مردم مختلفی از ایران، هند، پاکستان، لبنان و ... دیده می شود در قبرستان وادی السلام قبور بسیاری از علما و انبیاء الهی وجود دارد که مهمترین آنها به شرح ذیل می باشند:

مرقد مطهر حضرت هود و صالح (ع) که در ورودی قبرستان قرار دارند.

مرقد آیت ا... سید علی قاضی طباطبایی عارف و عالم برجسته در قسمت جنوبی وادی السلام و نزدیک مقام حضرت هود و صالح(ع)

مقام امام زمان (عج ).. گفته شده است که بعضی از بزرگان در دوران غیبت کبری در این مکان مقدس به خدمت امام زمان (عج) شرفیاب شده انداز آن جمله استاد العرفا "سید علی قاضی طباطبایی " است که هم اکنون مرقد منورش زیارتگاه خاص و عام در وادی السلام است .

نجفیان جنازه های خود را در قسمت های جدید این قبرستان که در سمت راست وادی السلام واقع شده به خاک می سپارندکه از جمله مدفون شدگان در این قبرستان شهید "محمد باقر حکیم "است که محل دفنش با مقبره ای مشخص است

قبر حضرت نوح و ابراهیم ـ علیهما السلام ـ و حدود 370 نفر از پیامبران در کنار امام شریف علی ـ علیه السلام ـ می باشد.

مقام امام صادق ـ علیه السلام ـ که امام مدتی در آنجا بوده

مقام امام سجاد ع ..روایت شده که هر وقت امام برای زیارت جدشون امام علی ع می اومدن در این مکان اقامت و عبادت میکردن

پنج شنبه عازمیم

مجید سربازه. خودش را خیلی به این در و اون در زده تا گذرنامه بگیرد اما فعلا که خبری از گذرنامه نیست. حالا این که گذرنامه بگیره یه حرفه تهیه ی ویزای انفرادی حرف دیگری است. اما شدیدا معتقدم که آقا که بطلبه هیچ مانعی نمی تونه جلوی زیارتت را بگیره.
انشاء الله که با هم زائر آقا خواهیم بود. حالا این که نتونسته تا حالا جایی اسم بنویسه خیلی مهم نیست.

این سایت tavala.ir فکر می‌کنم همه ی همتش را گذاشته روی این که بچه ها را بترسونه تا نکنه زائرهای امام حسین زیاد بشن! آخه هر روز شرایط را سخت تر می‌کنند. بعد یه دفعه نصفه شب می فهمی که فقط تا فردا وقت داری که فلان مدرک را آماده کنی!

اما بازم می‌گم آقا که بطلبه همه وسیله اند. مهم نیست سختش کنند یا آسان!

خلاصه این که امروز رفتیم ستاد دانشجویی عتبات واسه جلسه ی این که خوب حالا که ما اسممون شد فعال رسانه ای و فرهنگی چی ازمون میخوان؟

اما عملا چیز زیادی به جز آن چه می‌دانستم دستگیرم نشد.

انشاء الله پنج شنبه عازمیم :)