سریال های کره ای مهاجمان فرهنگی در رسانه ی ملی

تم خانوادگی و به دور از فحشای سریال های کره ای مسئولین رسانه ی ملی را به این سریال ها علاقه مند کرده است. سریال هایی که شاید سانسور چندانی نیاز نداشته باشند (یا اگر دارند اونقدر نیست که علاقه ی بیننده را از بین ببرد ) و تم خانوادگی دارند. چرا با خیال راحت آنها را خریداری نکنند و به خورد مردم ما ندهند؟

 

اما مشکل وقتی به وجود می‌آید که به عمق این سریال ها پی می بریم سریال هایی که مانند سریال های ترکیه ای خیانت را نشان نمی دهد اما باز هم هدف پنهان از بین بردن بنیان خانواده را دنبال می کند. سریال هایی که در آن قهرمان دختری است که با ساختار فرهنگی جامعه و جامعه ی مرد سالار به مبارزه برمی‌خیزد و می خواهد که ساختار را عوض کند و ...

قطعا در جامعه ی ما به شکلی که در جامعه ی سنتی کره مردسالاری وجود داشته است و این سریال ها آن بنیان ها را نابود کرده است مردسالاری وجود ندارد اما این سریال ها رسولان فرهنگ غربی برای جوامع شرقی و به شکل بومی سازی شده می‌باشند.

دیشب اولین قسمت از سریالی به نام میخک را در شبکه ی دو نشان داد. همان قسمت اول کافی بود تا به انگیزه های خبیثانه و ضد فرهنگی این سریال پی ببرم. دختری که دوست داشت مثل پسرها باشد و هرکسی هم که می خواست او را تربیت کند به او می گفت تو باید بزرگ شوی و همسر خوبی برای شوهرت شوی! و بدین گونه انزجار از ازدواج و تشکیل خانواده را در قلب او و احتمالا بینندگان می کاشت.

صدا و سیما به ندرت سریالی سازنده درست می‌کند و سریال ها یا همان بومی سازی فرهنگ غربی هستند یا همان هم نیستند و حتی رسالت بومی سازی فرهنگ غربی را هم ندارند! به همین خاطر هم عجیب نیست که چنین سریال هایی نیز از این صدا و سیما پخش شوند اما گاهی به خاطر روکش شرقی این سریال ها از باطن غربی آن غاقل می شویم و باید مواظب باشیم که چه چیزهایی را به عنوان سریال خانوادگی برای خانواده مان پخش می کنیم.
 

تبلیغ اجناس خارجی در تلویزیون

چند روز پیش بود که برنامه ی پایش سوال مسابقه اش را گذاشته بود چه کار کنیم که استفاده از اجناس ایرانی بیشتر شود یا چیزی در همین مضمون در همان بازه ی زمانی که تلویزیون روشن بود تلویزیون خمیر دندان سیگنال را تبلیغ کرد! یعنی جنسی خارجی که معادل های ایرانی خوبی هم دارد و مثلا مثل موبایل و تبلت نیست که ایرانی اش یا همان چینی اش باشد یا چینی مونتاژ شده در ایران!

 

در حالی که صحبت های آقا هنوز داغ است و حضرت آقا پای حجت شرعی را به میان کشاندند و اشاره ای هم به قاعده ی نفی سبیل داشتند و در حالی که تلویزیون مثلا برایش این دغدغه است و مهم است و در حالی که ما رسما قانون منع تبلیغ کالای خارجی در صدا و سیما را داریم معلوم نیست با چه توجیهی چنین تبلیغاتی در تلویزیون انجام می‌شود.

معراجی ها موضوعی خوب با پرداختی بد

برای دیدن فیلم معراجی ها که رفتم واقعا از دهنمکی ناامید شدم. فیلمی بسیار ضعیف با پرداختی بسیار بد که اگر چهار تکه طنز موجود را هم نداشت هیچ چیز جز تعدادی صحنه ی منقطع و بی سر و ته نبود! به همسرم گفتم که این فیلم تنها به خاطر اعتبار فیلم های قبلی دهنمکی می فروشد و دهنمکی اعتبارش را ارزان خرج کرد!

 

پس از این که سریال معراجی ها شروع شد تازه فهمیدم که در واقع سریالی بوده است که تکه هایی را بریده اند و فیلم کرده اند احتمالا برای بازگرداندن قسمتی از هزینه ها!

 

سریال معراجی ها با شروعی خوب و قوی وارد عرصه ای شد که واقعا نیاز بود به آن پرداخته شود. برای امثال من که در فضای تشکل های دانشجویی بوده ایم و تجربه های تحصن و راهپیمایی و اعتراض داریم. برای مایی که این صحنه های اعتراض به تدفین شهدا در دانشگاه را چشیده ایم این صحنه ها بسیار ملموس و جدی بود.

 

پرداخت شخصیت ها بسیار ضعیف بود. نه بچه های تشکلی که از جنس موافقین دهنمکی هستند خوب پرداخته شده بودند و نه مخالفین به درستی نشان داده شده بودند. شاید چون نویسنده آن ها را نمی شناسد این قدر این شخصیت ها سطحی و غیرواقعی نمایش داده شده اند. شاید دهنمکی از دیدگاه فرید ده دو آن ها را دیده است!  تنها شخصیت هایی که می توان گفت نسبتا واقعی پرداخت شده بودند استاد گنجی و بالازاده بودند. شخصیت هایی که ما آن ها را چشیده و دیده ایم.

 

سریالی که به موضوعی پرداخته است که اگر کسی چون حاتمی کیا به آن ورود کرده بود می توانست تحول ساز باشد با پرداخت ضعیف دهنمکی تنها موضوعی خوب را ذبح کرد.

 

صحنه های منقطع، پرداخت ضعیف شخصیت ها، عدم مقدمه  و موخره مناسب، عدم اقناع درست مخاطب و سر هم کردن سریال با یک پایان خوب به سبک سریال های ایرانی بخشی از ضعف های این سریال بودند.

 

نمی خواهم دهنمکی را بکوبم چرا که همانطور که به دوستان گفته ام این همه کارگردان ضعیف و این همه سریال و فیلم بی محتوا خوب دهنمکی در این میان لنگه کفشی در بیابان است که غنیمت است ولیکن چون بهترین راه برای تخریب یک موضوع بد دفاع کردن است ای کاش دهنمکی حساب شده تر عمل کند و حرف های خوبش را بد نزند.

رسانه ی کدام ملت؟

رسانه ی کدام ملت؟

از 88 به بعد تعداد افرادی که افه ی ندیدن رسانه ی ملی را می گیرند خیلی زیاد شده است.
تعدادی از این افراد هیچ گاه مخاطب رسانه ی ملی نبوده اند! یعنی رسانه های غیرملی! زندگی شون را پر کرده بوده است و وقتی برای رسانه ی ملی نداشته اند.
تعدادی نیز وقتشان را گرانبهاتر از آن می دانسته اند که با تلویزیون حرامش کنند.
فعلا کاری با این دو دسته نداریم.
اما این وسط دو گروه دیگر هستند که مخاطب رسانه ی ملی بوده اند. گروهی از افراد نه چندان مذهبی که به خاطر رویکردهای سیاسی صدا و سیما از تلویزیون فاصله گرفته اند و هر جا می روی با پز و افاده می گویند مدت هاست رسانه ی ملی را تماشا نمی کنند.
و گروهی از مذهبیون که به علت رویکردهای تساهل و تسامحی صدا و سیما از صدا و سیما فاصله گرفته اند. این گروه نیز با افتخار و گاهی هم با تاسف می گویند که رسانه ی ملی را تماشا نمی کنند.

اما مشکل کجاست؟
وقتی نگاه به فرهنگ و صدا و سیمایی که بنا بود دانشگاه باشد سطحی باشد آفت ها را جز در ساحت سیاست نمی بینیم. مشکلات سبک زندگی ای که داریم ترویجش می کنیم را نمی بینیم. مشکلات فیلمی که می سازیم و در ولادت ائمه هم پخشش می کنیم را نمی بینیم! از مردم فاصله می گیریم و در نتیجه از مشکلات مردم و فرهنگ مردم فاصله می گیریم و آنگاه مشکلات و فرهنگ خودمان را به عنوان واقعیات جامعه به خورد مردم می دهیم! چیزی که برای مردم نامانوس است!
بنا بود حرفی که از دل برآید بر دل نشیند. نمی شود صدا و سیمایمان بیشترین رایش متعلق به جریانی دیگر باشد اما حرف جریانی دیگر را بزند! این حرف به دل هیچ کس نخواهد نشست حتی اگر حرف دلخواهش باشد!
نمی شود صبح تا شب درخت تفکر مردم را با حرف ها و فرهنگ روشنفکری آبیاری کنیم و آنگاه که میوه ی همین درخت به بار نشست از آن بیزاری جوییم!
فیلم غربی تنها مشکلش صحنه ی مستهجنش نیست؛ فرهنگ غربی را تزریق می کند. حالا اگر بنا شد اسلامی کردن سیمایتان تنها حذف مستهجن ها باشد آنوقت کسی را دارید که با همان فرهنگ تربیت شده است و به دنبال کمبود حذف شده اش هم هست!

صدا و سیما باید تکلیفش را مشخص کند که متعلق به کدام ملت است؟