همیشه خیلی تفاوت است بین کسی که تنها نوک بینی خودش را می‌بیند با کسی که می رود بالا می‌ایستد و مسلط به همه ی جوانب مسائل را تحلیل می‌کند. فرض کنید در جنگ قسمت عظیمی از لشگر خودی در پشت تپه پنهان شده باشند فردی از دشمن که آنها را همین تعداد اندک می‌بیند با راحت گرفتن جنگ شکست را برای خودش رقم می‌زند در حالی که فردی که در جبهه ی خودی از لشگر پشت تپه خبر دارد با اطمینان قدم برمی‌دارد و می جنگد. اگر فردی از لشگر خودی از نیروی کمکی خبر نداشته باشد چه می شود؟ هیچ! سلاح را برزمین می اندازد و فرار می‌کند! یا همه را به تسلیم شدن دعوت می‌کند! اسمش را هم می گذارد واقع نگری!
وقتی کسی با قواعد دنیوی که محدود و کوته نگرانه هست اوضاع سیاسی را تحلیل می‌کند قطعا در مقابل دشمنی مثل آمریکا کم می‌آورد و وا می‌دهد. در حالی که کسی که با سنت های الهی پشتش گرم است و توسط سنت های الهی جهان بینی ای الهی پیدا کرده است می‌تواند مثل امام خمینی و امام خامنه ای با قدرت و صلابت رهبری کند و بگوید بروید جلو و نترسید که وعده ی الهی نزدیک است.
